Iets met gegeven paarden en niet in de bek (mond) kijken. De meeste paarden worden niet gegeven maar gekocht. Bij een koop moet je vooral wel kijken, en niet alleen in de mond. Als koper leg je al snel een bedrag van minstens vier cijfers neer voor een leuk paard en als verkoper ben je een sitting duck als het paard tegenvalt. Het panacee daartegen heet: dierenarts. De dierenarts doet een paardenkeuring, waarna koper en verkoper alsnog een overeenkomst sluiten, of toch niet. Dat klinkt leuk, maar daarmee wordt de dierenarts schietschijf als er iemand ontevreden is.
De laatste jaren is het keuren van paarden met galopsprongen geprofessionaliseerd maar helaas ook nog steeds aanleiding voor procedures. Met recente rechtspraak in de hand zijn er wat puntjes om extra op te letten en die geven wij u graag mee:
1. Wie geeft de opdracht tot de paardenkeuring?
Vaak wordt dat informeel geregeld. De koper wil het paard laten keuren en mag dan zelf een dierenarts bellen, of de verkoper weet er wel eentje, of er is sprake van een trainer of bemiddelaar die dit regelt. Een paar appjes en het is voor elkaar. Betaling? Opdracht? Dat komt later dan wel.
We begrijpen dat het in de praktijk vaak snel gaat: een appje, een keuring, en klaar. Meestal gaat dat goed, totdat er iets misgaat. Dan moet een jurist uitzoeken wie de opdrachtgever was, wie moet betalen, en wat er gebeurt als de koper het paard na de keuring toch niet wil.
- Vermeld expliciet op het keuringsformulier wie opdrachtgever is, wie er betaalt en hecht daar een kopie van de mail/app en opdracht.
2. Wat is precies de opdracht?
Want daarbij komen we meteen bij de tweede vraag. De dierenarts keurt een paard en zegt: geschikt voor de sport. De koper denkt: fijn, een perfect paard wat in de komende honderd jaar nooit een probleem zal hebben. Dat is niet hetzelfde. Op het standaard keuringsformulier van de KNMvD staat expliciet dat een keuring een momentopname is en niets meer dan dat, maar die kleine lettertjes leest geen enkele koper.
>We hebben hier ook al nare rechtszaken gezien waarbij de aspirant-koper niet begreep dat een veulenbeoordeling (ogen, hart, longen) niet hetzelfde is als een aankoopkeuring. Als dierenarts vinden we dat volkomen logisch, de koper vindt er een stok in om de dierenarts te slaan, en dat kan leiden tot een jarenlange procedure die je uit je slaap houdt.
- Neem een paar minuten extra om op het keuringsformulier, in de opdracht, de app of waar dan ook, voorafgaand aan de paardenkeuring even goed op te schrijven wat er precies van jou als dierenarts wordt gevraagd en wat je als dierenarts wilt uitvoeren.
3. Aan wie zijn de AV gestuurd?
In samenhang met 1 en 2, zagen we hier ook al een zaak waarbij een dierenarts een paard keurde op verzoek van een bemiddelaar met wie de dierenarts veel samenwerkt. Koper kocht het paard, was ontevreden en sleepte de dierenarts mee in een schadeprocedure. Inhoudelijk verloor de koper dat, maar procedureel was er wel een punt. De dierenarts verwees naar de algemene voorwaarden die binnen de praktijk van toepassing zijn op paardenkeuringen. Adder onder het gras: de koper kocht het paard van een tussenpersoon, en de tussenpersoon schakelde deze dierenarts in. De tussenpersoon kende de algemene voorwaarden wel, maar de koper van het paard had de algemene voorwaarden dus nooit kunnen lezen voorafgaand aan de keuring. Zeker bij particuliere kopers (B2C) is dat uitkijken geblazen. Ook hier schoof de rechter de voorwaarden van tafel; de dierenarts mocht daar geen beroep op doen.
- Hier is een goede praktijkmanager onmisbaar? Algemene voorwaarden? Meer = beter. Zorg dat de voorwaarden die van toepassing zijn op de paardenkeuring, en waarin bijvoorbeeld ook aansprakelijkheid wordt begrensd, aantoonbaar door degene die het paard en de keuring betaalt, zijn gelezen en akkoord bevonden. Zet ze op de site, stuur ze toe en laat de koper een mail of app sturen met ‘akkoord’. Dat kost wat extra tijd, maar met de IT van 2025 is dit te regelen.
4. Onduidelijkheden op het keuringsformulier, wat doen?
Hierover stonden wij recent succesvol een dierenarts bij. De koper had de aantekeningen van de dierenarts op het keuringsformulier niet helemaal (eigenlijk helemaal niet) begrepen maar wel het paard gekocht. Toen er vervolgens tegenvallers leken te zijn die de dierenarts wel had genoteerd maar die de koper niet had begrepen, lag de dagvaarding al snel bij de dierenarts in de bus.
De rechter was streng tegen de koper: ook als koper moet je bij de les blijven. Als er bij de keuring onduidelijkheden waren, dan had de koper daarnaar moeten vragen en actie moeten ondernemen.
Overigens wilde de verkoper het paard ook nog wel terugnemen maar daar wilde de koper niet van horen want ze was verliefd op het paard. Dat kan, dat begrijpen we hier op kantoor ook helemaal, maar liefde maakt nu eenmaal blind. Dat is geen reden om je keuzes bij de dierenarts over de schutting te gooien.
- Als de dierenarts opmerkingen of aantekeningen maakt bij de keuring, en je weet niet zeker wat dat betekent, stel dan vooral vragen. Als je twijfels hebt en naar aanleiding van de opmerking misschien meer röntgenfoto’s of ander onderzoek wilt: vraag daar dan om, want dat zit niet standaard bij de keuring inbegrepen. Een dierenarts keurt jouw toekomstige paard met de kennis die de dierenarts op dat moment heeft, op basis van wat er op dat moment te zien is en op basis van de gestandaardiseerde normen voor een paardenkeuring. Een dierenarts is niet helderziend, niet alwetend en niet almachtig, en kan ook niet ter plekke een volledig boek schrijven over jouw beoogde paard. Krijg je het keuringsformulier en is er iets niet duidelijk: neem dan zelf initiatief.
Veel paardenplezier!